Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά... κι αγαπούσε ένα αγοράκι. Κάθε μέρα το αγόρι πήγαινε στη μηλιά κι έτρωγε τα μήλα της, έκανε κούνια απ' τα κλαδιά της, σκαρφάλωνε στον κορμό της... κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη. Μα όσο το αγόρι μεγάλωνε, τόσο περισσότερα ζητούσε απ' το δέντρο και το δέντρο έδινε, έδινε, έδινε αδιάκοπα.
Ένα τρυφερό και παραβολικό παραμύθι, μια συναισθηματική ερμηνεία του χαρίσματος που έχουν εκείνοι που ξέρουν να δίνουν κι εκείνοι που ξέρουν να ανταποδίδουν με αγάπη. Μια ιστορία που μας διδάσκει πόσο ευτυχισμένοι μπορούμε να είμαστε με το να δίνουμε όσα μπορούμε σε αυτούς που αγαπάμε και πόσο ανούσιο είναι να ζητάμε να παίρνουμε και να έχουμε όλο και περισσότερα. Στο τέλος, δεν έχει νόημα να έχουμε τίποτα παραπάνω και το μόνο που παραμένει ζωντανό είναι η αγάπη.
Στη Β' τάξη, διαβάσαμε το παραμύθι, εξηγήσαμε τη σημασία του και προβληματιστήκαμε για το πώς μπορεί να είναι κανείς τελικά ευτυχισμένος. Στη συνέχεια, μοιραστήκαμε τις εικόνες του βιβλίου, τις χρωματίσαμε όπως μας άρεσε και βάλαμε το παραμύθι σελίδα σελίδα σε ένα κολλάζ για την τάξη μας.
"Το δέντρο που έδινε" του Σελ Σίλβερσταϊν κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Δωρικός και καταφέρνει να συγκινήσει μικρούς και μεγάλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου